Na het diner direct terug naar het hotel om wat aan de fietsen te sleutelen. Ook was de Olympische finale van de hockeyvrouwen bezig, die ik graag wilde zien, maar helaas was er geen zender die dat vertoonde. Na lang zoeken op internet kwam op eurovisionsports uit en die zonden in prima beeld de wedstrijd uit. Dus daar zat ik dan op mijn kamertje met mijn tablet een beetje hockey te kijken.
Na de wedstrijd, en het goud, van de hockeysters, was het tijd om te gaan tukken. Er bleken echter nog steeds wielrenners bij het hotel te arriveren en die vonden het nodig om niet al te stil te doen. Pas ruim na middernacht werd het wat rustiger.
Slecht geslapen, door zowel spanning, warme kamer als omgevingsherrie. Desalniettemin 6:15 uur opstaan, aankleden en ontbijten. Het plan was om voor 8 uur te vertrekken vanaf de Start van de tocht. Dat ging niet helemaal lukken, ondanks dat we ruim op tijd vertrokken vanaf ons hotel: In Luik hadden we onze auto's ergens geparkeerd, maar hadden vervolgens geen idee waar we heen moesten. We hebben toen ruim 8 kilometer wat in de rondte gereden, voordat we doorhadden waar we heen moesten.
Maar toen konden we ook echt gaan.
Ik had de route en het profiel niet echt heel goed bekeken, maar wist dat rond de 70 km de Wanne zou opdoemen. Dat was het punt waar ik me dan ook op richtte. Maar al na 24 km was er opeens de Côte de Chambralles: hohoho, daar had ik niet op gerekend. Gelijk aan het begin gaat het met 16% omhoog om vervolgens langzaam uit te vlakken naar 6% om opeens op het eind nog even 13% aan te doen.
Omdat deze klim vroeg in de tocht zat, kon ik hem prima aan. Sterker nog, ik vond hem erg leuk. Natuurlijk, het was zwoegen, maar ik had er wel plezier aan en hoefde niet af te stappen. Wel had ik een gemiddeld HR van 168 over een tijd van ongeveer 10 minuten. Maar daar had ik op getraind, dus hoefde dat geen probleem te zijn.
De eerste stempelpost kwam na 40 km. Even een banaantje en een stuk koek, plassen en het kaartje bestuderen. Bij kilometer 71 zouden we de Wanne op sturen en de Stockeu en de Redoute zien we pas terug rond de 125 kilometer. Maar dat was dus niet zo. Ja, de Wanne kwamen we tegen bij kilometer 71, maar de Stockeu diende zich meteen na de afdaling van de Wanne al aan. Mijn hemel, daar had ik ook al niet op gerekend. Volgend jaar toch beter de kaartjes en profielen bekijken.
Gelukkig, ja gelukkig, liep mijn ketting onderaan de Stockeu er af. Dat kwam zo: de afdaling van de Wanne is een pittige en je komt dan ook hard de berg afdalen richting Stavelot. Onderaan de afdaling echter moet je een scherpe bocht naar rechts nemen om vervolgens direct zwaar in de klim te gaan. Gelukkig stond daar een dame van de organisatie om ons te waarschuwen: "Pas op, scherpe bocht en terug schakelen!". Dat roept zo'n vrouw niet voor niets, dacht ik nog en schakelde meteen van buitenblad in 1 keer naar binnenblad op mijn triple. Dat kon de ketting niet geheel bijbenen en vloog er dus vanaf. Gelukkig, zoals ik al zei. Dit akkefietje gaf me namelijk wat tijd om tot rust te komen. Want de beklimming van de Wanne is zwaar, maar de afdaling vraagt ook erg veel concentratie. Oftewel, je hebt geen moment rust.
Nu dus noodgedwongen wel. Even op adem komen en dat de Stockeu op, want het was inderdaad toch echt de Stockeu die ons te wachten stond. Maar wat stond er dan op het routekaartje bij 125 km? Ook Stockeu, maar dan een klein plaatsje, niet de Col.
Nou, okay dan. Daar gaat ie dan. De klim was zo steil dat ik flink aan mijn stuur trok om vooruit te gaan. Maar daardoor trok ik soms ook mijn voorwiel van de grond om bijna achterover te vallen. Mijn god, wat was dit zwaar; ik kwam bijna niet vooruit. Er waren stukken waar ik 6 km/h reed. De mensen die waren afgestapt om te gaan lopen, gingen soms sneller dan ik op de fiets ging. Maar ik zou never nooit niet afstappen! Gewoon doortrappen. En, ooooh, wat was ik blij met mijn triple met een 32 achter. Wat had ik die nodig. Ik zag anderen spartelen met hun compact-28, terwijl ik tenminste nog fatsoenlijk kon ronddraaien. Triple is voor mietjes, zeggen ze. Nou, dan ben ik de oppermiet. Maar ik ben niet afgestapt en ben gewoon naar boven gefietst.
En toen was ik kapot.... gebroken.... ik kon niet meer...
Terwijl we afdaalden en door Stavelot reden, zei ik tegen Byron dat ik toch echt even wilde pauzeren. Even mijn schoenen uit, iets drinken, in alle rust ook iets eten en gewoon even zitten. Want de Wanne en de Stockeu in een ruk door achter elkaar was toch wel erg zwaar. In het weiland waar we zaten kwamen steeds meer wielrenners even zitten om bij te komen van al die inspanningen. Niemand keek meer fris uit zijn ogen.
Toch knapte ik helemaal op van die pauze en met frisse moed reden we weer verder. Natuurlijk had ik het routekaartje toch maar even goed bestudeerd, want ik wilde geen nieuwe verrassingen en in een rustig tempo vervolgden we de tocht. Ik deed geen trap te veel, want de Redoute stond nog op het programma met als toetje de Côte de Roche au Faucons. Bij de Redoute stond ons een aangename verrassing te wachten. Althans, dat vond ik. We reden hem via de makkelijkere (Est) kant op. Nog steeds pittig (gemiddeld 8% stijgen met een piek van 12%), maar de 20% die je voor je kiezen zou krijgen als je van de andere kant zou komen klimmen, was eruit. Er waren genoeg fietsers die daarin teleurgesteld waren, maar ik vond het prima. Die Roche au Faucons stond immers ook nog op ons te wachten terwijl we al 135 kilometer in de benen hadden.
Tussen de Redoute en de Côte de Roche au Faucons was het ook nog behoorlijk pittig stijgen en dalen, maar niet zo zwaar als de Chambralles, Wanne, Stockeu of Redoute.
Goed, de Côte de Roche au Faucons dus. Een lange klim, waar ook een afdaling in zit. Hij bestaat dus eigenlijk uit twee delen, waarbij het eerste gedeelte het zwaarste is met een maximum van 15%. Na een korte en steile afdaling volgt het tweede gedeelte dat langer is, maar een maximum kent van 10%.
En dan, na ruim negen uur, waarvan acht uur op de fiets, passeren we de finish. De commentator van dienst roept nog even onze namen om (Bier-on Algra) en dan vallen we uitgeput in wat stoelen. Byron is in betere conditie dan ik, maar allebei hebben we het zwaar gehad. Dat was eens maar nooit weer, zeg ik tegen Byron. Ook hij doet dit liever niet meer, maar om andere redenen dan ik: hij fietst toch liever met de MTB.
Afgemat eet ik een broodje worst, waarna ik me even een beetje was om vervolgens op zoek te gaan naar de auto. Nadat we allebei de fietsen op de fietsdrager hebben gezet en andere kleren hebben aangedaan, is het tijd om naar huis te gaan. Na ruim twee uur ben ik thuis. Bij het uit de auto stappen voel ik hoe stijf ik ben. Alles is stijf. De finale van de hockeyheren kan me eigenlijk niet boeien. Ik ben gewoon te moe. Ik zucht en steun de rest van de avond door.
De volgende dag ga ik toch even met de MTB wat uitrijden voor het herstel. En ik voel me eigenlijk zo goed dat ik aan het eind van de middag zelfs een poging waag om een hardlooprecord te vestigen op mijn vaste rondje. Dat lukt me ook nog! Nou ja zeg. Ik voel me weer helemaal top!
Volgend jaar weer LBL170!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten