Het grappige is dat ik dit jargon niet in andere sporten tegenkom, althans deze specifieke term. Terwijl je volgens mij het op een aantal andere (individuele) sporten ook zou kunnen toepassen. Het eerste denk ik dan aan hardlopen. Nee, natuurlijk niet de 100 meter, want dan wint Usain Bolt. Bovendien lijkt me 100 meter sprint een te korte afstand om moraal te creëren. Want voor de goede orde, moraal ontstaat vooral tijdens de koers.
Maar weer terug naar het hardlopen, en dan bedoel ik de wat langere afstanden. Laten we zeggen vanaf 1500 meter. Volgens mij kan je tijdens die afstanden ook moraal ontwikkelen. En mochten de geleerden het daar niet mee eens zijn: ik vind van wel.
Ter illustratie een voorbeeld uit de praktijk. Gisteren ging ik 10 kilometer hardlopen. Dat had ik nog niet zo vaak gedaan en om precies te zijn zou dit mijn tweede keer worden. De eerste keer was vorige week en ik klokte toen 59:09. Ik was daar niet ontevreden mee, maar het kan natuurlijk altijd beter. Ik moet de tijd van Lauren uiteraard verbeteren: 56:59. Lauren registreert haar tijden ook op Strava en Endomondo (lees: Rembrandt registreert Lauren's tijden) en competitief als ik ben is elk loop of elke rit een wedstrijd (zie ook mijn vorige blog over Strava.
Terug naar de 10k, zoals wij lopers dat noemen. De benen waren goed, de kop was goed, het weer was mooi. Genoeg ingrediënten voor een goede tijd, dacht ik zo. En zo'n 1,5k na vertrek voelde alles helemaal okay. Ik had voor het eerst muziek mee en dat zorgde ervoor dat ik niet constant aan het denken was. Op de fiets is dat geen probleem, maar tijdens het hardlopen is nadenken, en dan vooral over het lopen zelf, killing. Elke keer als ik op mijn horloge keek, zagen de tussentijden er veelbelovend uit: die 59:09 zou ik zeker gaan verbeteren en als ik het vol zou houden bestond de mogelijkheid om rond de 55 minuten te eindigen. Mijn moraal steeg met de meter. PR en de tijd van Lauren verbeteren!
En toen ging het mis...
De spoorwegovergang ging dicht vlak voor mijn neus. Tja, dat kan gebeuren, dacht ik nog. Snel zette ik mijn horloge op pauze, want dit was verloren tijd. Bomen omhoog en ik kon weer gaan, maar het ritme was ik behoorlijk kwijt en het duurde dan ook een paar honderd meter voordat het weer lekker ging.
En juist toen ik dacht dat het wel weer goed zou komen, ging het voor de tweede keer mis.
En juist toen ik dacht dat het wel weer goed zou komen, ging het voor de tweede keer mis.
Er kwam een tractor aan met een enorme lading struiken. Hij wilde zijn lading links op de berm kwijt. Dat zag iedereen. Een fietser ging dan ook helemaal aan de kant om ruimte te maken voor de tractor. Behalve die ene stadswacht... Die was zo blind dat-ie niet doorhad dat de tractor links wilde lossen. De stadswacht bleef maar op de verkeerde plek staan, druk zwaaiend dat de tractor door moest rijden, terwijl de tractor probeerde duidelijk te maken dat-ie niet door wilde rijden, maar op de plek waar de stadswacht stond, wilde lossen.
Ik zag dit tafereel zo'n 200 meter voor me plaatsvinden en hoopte dat die stadswacht een beetje zou voortmaken anders moest ik voor de tweede keer de tocht stoppen. Maar terwijl ik dichterbij kwam en begreep waar de tractor heen wilde en waar de stadswacht stond, zonk de moed me in de schoenen: ik moest weer stoppen. Stoppen omdat een suffe stadswacht niet doorhad wat iedereen wel doorhad.
Kolere, daar gaat mijn tijd...
Nadat de stadswacht eindelijk doorhad dat-ie op de verkeerde plek stond en de tractor door kon rijden naar zijn losplek, probeerde ik toch nog een keer aan te zetten om mijn 10k te volbrengen. Maar mijn moraal was gebroken. De kop stond niet meer goed, de benen wilden niet meer, de koek was op, de pijp was leeg, dit was het einde. Na 4k heb ik de strijd moeten staken. Omdat een stadswacht niet goed uit z'n doppen kijkt. Vloekend en tierend draaide ik om en begon aan mijn terugtocht. Niet meer rennend, want een gebroken moraal ligt loodzwaar op de schouders. Op een sukkeldrafje ben ik maar naar huis gegaan. Ik was zo teleurgesteld dat ik de tijd en afstand zelfs tijdens het lopen van mijn horloge heb gewist. Met deze tocht wilde ik niets meer van doen te hebben!
Er ligt dus ergens in de gedelete wereld een 8km tocht van mij met een grillig verloop, allemaal vanwege een gebroken moraal. Oh nee, vanwege een stomme stadswacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten