Strava deel II

Laat ik het maar weer eens over Strava gaan hebben. Eerst maar even mopperen op Strava. Gisteren heb ik drie keer de Amerongseberg beklommen, maar Strava heeft er maar 1 geregistreerd. En dat was goed balen, want tijdens mijn tweede klim had ik een geweldige tijd handmatig geklokt: 3:33 minuten. Dat is vanaf de lantaarnpaal onderaan de klim tot aan de eerste streep bovenop na 1,4 kilometer klimmen. Het Strava-segment is iets langer, maar ik kan dat niet precies genoeg zien. Maar als ik de tijden die ik handmatig klok vergelijk met de Stravatijden, dan zit daar ongeveer 9 à 10 seconden verschil tussen. Ik zou dus 3:42 geklokt hebben, een dik PR. Maar nee hoor, volgens Strava heb ik niet op straat gefietst maar ergens in de bosjes, 10 meter naast de straat. Hieronder zie je mijn rit, althans het gedeelte op de Amerongseberg. Je zit duidelijk, of misschien niet zo duidelijk, drie sporen lopen: drie keer heb ik namelijk tijdens die rit dat ding beklommen.

En let nu even niet op Marleen Flobbe, die bijna een minuut sneller is dan ik, maar let even op My Best Effort: 00:04:07. Nou echt niet dus. Daar moet staan: 00:03:42. 

Gelukkig upload ik al mijn ritten op vijf apps, en bij RideWtihGPS herkent-ie wel de 00:03:42.

Scheelt toch wel veel plaatsen. Volgens Strava ben ik nummer 849 (van de 1159) op dit segment, terwijl ik de nummer 642 zou zijn geweest als ze de juiste snelste tijd hadden geregistreerd.

Ik sta op een ander segment, de Uilentoren in Leersum, momenteel 9de. En dat is best wel leuk, maar ik had nog niet iets hoger kunnen staan. Maar dan moet ik wel alle tips op internet over hoe je hoog in de klassementen kan komen, daadwerkelijk toepassen. Een van de eerste lessen is dat als je met anderen rijdt, de hele tijd op het segment vlak achter ze gaat rijden en dan vlak voor de streep iedereen inhaalt.

Vandaag fietste ik met Martijn de Uilentoren op. Aangezien hij dit segment niet kende, liet ik hem zien waar het begon en dat je het einde, 600 meter verderop, kon zien. Je moest alleen wel in dat kleine stukje 22 hoogtemeters overwinnen. Martijn zag het en ging er als een speer vandoor. Ho wacht even, dacht ik nog, maar hij was al weg. Nou ja, laat ik dan ook maar gaan. Wat een oen was ik ook. Les 1: blijf in het wiel en schiet op het laatst alles en iedereen voorbij. Maar ik was z'n wiel al na 1 meter kwijt. Dat komt gewoon omdat ik te aardig ben. Ik denk dan, laat ik nu maar niet wegrijden, dat staat zo asociaal. 

Niet meer denken dus, maar gewoon beuken.

Martijn reed dus als een speer weg, en ik, met enige vertraging, in de achtervolging. We gingen allebei hard. Het vervelende aan dit segment is dat er verkeersdrempels zijn. Met de snelheid die we hebben, vlieg je dan een meter de lucht in.

Naarmate we dichter bij de top komen, sluip ik ook mondjesmaat dichter naar Martijn toe, maar het gat is te groot om te overbruggen. Bovengekomen hijgen we allebei onze longen uit ons lijf. Ik kijk om m'n klok en denk dat dit wel eens een goede tijd zou kunnen zijn. Strava zal bij thuiskomst de uitslag geven.

Potverdrie, is Martijn 4 seconden sneller dan ik. Ik ging ook veel te langzaam van start. Veel te behouden. Ik had er gewoon in moeten vlammen. Aan zijn wiel moeten plakken. Dan was ik vast 7de of misschien wel 6de geworden. Ik heb er echt spijt van dat ik zo aardig ben. Om te winnen, moet je eigenwijs, eigenzinnig en egoïstisch zijn en aan jezelf denken. Ik zal nooit een topsporter worden. Maar ik zal wel in het vervolg meer mijn best doen om te stijgen op al die klassementen, want dat is gewoon geweldig. Nu maar hopen dat Strava al die aankomende PR's goed registreert.