MTB Training

Ging ik dus zomaar vanochtend mtb-en. Is ook niet zo gek, nu de herfst is aangebroken en de racefiets in het vet gelegd kan worden. Wil dat nu zeggen dat ik me een mtb-er voel? Nee, ik blijf in de eerste plaats wielrenner. Maar om de conditie een beetje op peil te houden in de wintermaanden is dat mtb-en wel erg fijn.

Goed, vandaag dus de eerste mtb-training. Met een groepje, georganiseerd door de fietsenwinkel om de hoek. Elf enthousiastelingen en twee trainers. Motto: leer je fiets onder controle te houden. De groep waarin ik zat was de 'advanced' groep: of je had een goede conditie (ik) of je kon al mtb-en (die anderen).
Op basis van mijn conditie hield ik iedereen prima bij, alleen op de wat lastigere stukken in het bos was het goed opletten geblazen. Ik vind het eigenlijk helemaal niets om met zo'n grote groep te rijden. Omdat ik niet het type ben dat altijd vooraan wil rijden, eerder achteraan om op de groep te letten (als een herder die over zijn kudde waakt), moest ik vaak in de remmen knijpen om botsingen te voorkomen met voorliggers die zo langzaam mogelijk over de boomstronkjes wilden rijden. Sommigen van 'die anderen' konden eigenlijk helemaal niet zo goed rijden. En aangezien ik ruimte wil hebben als ik rijd, resulteerde dat in een aardig aantal valpartijen mijnerzijds. Want ik moest dan zo hard in de remmen, of zo ver uitwijken om een botsing te voorkomen, dat ik dus omviel.

In mijn hele racecarrière ben ik 1 keer gevallen, toevallig op een zandpaadje. Vandaag ben ik minstens tien keer omgevallen, waarbij drie keer bergop in het rulle zand. Even mijn excuus daarvoor: voorganger reed veel te groot en kwam tot stilstand met als gevolg dat ik van het pad af het rulle zand in moest. Klaar, stilstand, omvallen. Zonder pijn.

Nu zijn deze en sommige andere valpartijen te voorzien, maar eentje kwam toch erg onverwachts met als gevolg dat ik hard op mijn linkerpols viel. Auw! En niet zo'n beetje ook. Tijdens de rit had ik er nog niet zoveel last van maar bij thuiskomst had ik een blauwe plek in mijn handpalm. Beetje rare plek. Maar het doet wel pijn en mijn pols kriebelt als de neten.
Ik heb wel eens gehoord dat kriebel goed is, omdat dat wil zeggen dat het herstel dan druk bezig is. Laat ik daar dan maar van uit gaan.

In ieder geval is de eerste mtb-training achter de rug, volgende week zondag weer. Grappig weetje: mijn hartslag was tijdens de 17km en 1h05 rit gemiddeld 142 bpm, terwijl ik gisteren de Gert Jakobs Classic gereden heb (verslag volgt), ruim 4 uur fietsen over een 120km parkoers met een hartslag van ook rond de 142 bpm. Mtb-en is een stuk intensiever.En die intensiteit nemen we vervolgens weer mee bij het wielrennen. En zo is de cirkel weer rond...