Gert Jakobs Classic

Afgelopen zaterdag was de Gert Jakobs Classic met start en finish in Scherpenzeel. De tocht slingerde door de Utrechtse Heuvelrug en de over de Veluwe. Om eerlijk te zijn verschilde deze tocht niet veel van de Jan Janssen Classic die ik 23 juni van dit jaar gereden heb. De enige kuitenbijter die ik echt miste was de Italiaanse weg. En we namen die Amerongseberg vanaf de zuidkant. Als ik het zo opschrijf lijkt het wel of het over de K2 gaat, met een noordkant, een westzijde en de oostroute, maar het is slechts de Amerongsepuist. Ik vind de noordkant leuker om te beklimmen en wel om het volgende. Ten eerste is de noordkant steiler, maar belangrijker is dat de noordkant ook regelmatiger is. Vanaf zuid is het op-en-af-en-op-en-af. Je komt dus niet in een lekkere cadans.

Maar de Amerongseberg zat helemaal aan het eind van de tocht. We begonnen in Scherpenzeel. En de tocht draagt dus de naam van Gert Jakobs. En ja hoor, hij was aanwezig bij de start. Natuurlijk wilde ik wel even met hem op de foto. Dus Marc en ik stappen op hem af. Ik was erg benieuwd hoe hij zou reageren, maar hij was uitermate sympathiek en nam de tijd voor een foto en een praatje.

Rembrandt, Gert en Marc

En toen vertrokken we. Overigens niet voordat Gert Jakobs himself ons 'wegschoot'. Aangezien het Marc's eerste toertocht was, zouden we in zijn tempo rijden. Dat betekende voor mij dat ik een rustige tocht zou krijgen. Althans, op het vlakke. Maar het eerste uur bleek dat toch wel even anders. Na een uur hadden we een gemiddelde van 31 km/u. Dat is niet misselijk, en zeker niet voor Marc. Ik had ingeschat dat we gemiddeld 26,5 km/u over de gehele tocht zouden doen. Dat zou betekenen dat we 4,5 uur onderweg zouden zijn. Half uurtje pauze en we zouden in totaal 5 uur over de tocht doen. Maar in dit tempo zouden we veel sneller zijn. En dat zou goed uitkomen want om 15 uur begint de buurt-bbq.

Maar na een uur ging het hoge tempo er toch wel uit en stukje bij beetje kwamen we in een rustiger tempo dat meer bij Marc's conditie en hartslag paste. Ondertussen hadden we afgesproken dat ik bij de heuveltjes in mijn eigen tempo omhoog zou rijden en onderaan weer op Marc zou wachten. En dat was wel lekker!
Af en toe trapte ik hem goed op zijn staart en ik keek uit naar de Grebbeberg en de Amerongseberg. Die eerste had ik bij de Jan Janssen Classic ook gereden en ik wilde mijn PR daar wel graag verbeteren.
Maar voordat we bij de Grebbeberg en later de Amerongseberg aanbeland waren, hadden we al een heel parkoers afgelegd. Hier de link naar de tocht (natuurlijk met Strava-segments).

Bij heuveltjes die ik inschatte als Strava-waardig, zette ik altijd even flink aan, want er moet wel een goede tijd neergezet worden. Daardoor was mijn gemiddelde hartslag uiteindelijk toch ook wel aan de hoge kant, ondanks dat Marc het tempo bepaalde. Maar het resultaat mag er zijn: PR op de Grebbeberg en PR op de Amerongseberg. En wat echt heerlijk was dat ik van die plattelandstreintjes, die ons voorbij zoefden vlak voor de Grebberberg, allemaal stuk voor stuk weer opraapte op de klimmetjes. En voor het eerst tijdens een toertocht, heeft niemand mij ingehaald tijdens beklimmingen. En dat is een leuk gegeven: ik ben steeds completer aan het worden. En nu in de wintermaanden mtb-en om de conditie op peil te houden en explosiever te worden. Dan vlieg ik na de winter de Limburgse heuvels en Franse Alpen over.