THE RIDE 2019

Het is al weer 3 maanden geleden, maar ik heb dus gewoon The Ride gereden. The wattt? The Ride: een racefietstocht van de Stelvio in Italië naar de Cauberg in Nederland. In acht etappes, door acht landen, 1300 kilometer en zo’n 20.000 hoogtemeters.

Hoe dat eruit ziet? Nou zo:

Kaartje van The Ride 2019

Nu kan ik in allerlei woorden proberen uit te leggen hoe dat er dan allemaal aan toe ging, maar op de website van The Ride staan dagfilmpjes van alle etappes. Die geven een leuk inkijkje van wat we zoal meemaakten.

Je kunt zie hier terug bekijken. Als je een beetje goed oplet zie je mij ook een paar keer langskomen.

En ja, al die filmpjes lijken op elkaar, maar ze zijn toch leuk om te bekijken.

Even in het kort hoe een dag er gemiddeld uitzag:

06 uur: opstaan, tas inpakken, ontbijten

08 uur: vertrek

11 uur: verzorgingspost 1

14 uur: verzorgingspost 2

17 uur: aankomst op de camping, uitpuffen, tent zoeken, wasje doen, douchen

19 uur: avondeten

20 uur: de-briefing en briefing van de etappes

22 uur: slapen

En dat acht dagen lang, elke dag hetzelfde ritme.

Hoe ik het vond om The Ride te rijden?

Één woord: geweldig.

Geweldig om mee te maken

Geweldig afgezien

Geweldige vrienden gemaakt

Geweldig genoten

Gewelddadig gevloekt

Door de zon, door de regen, door de wolken (ja echt, op de zogeheten Glasspas), door Liechtenstein (niet knipperen met je ogen, want dan ben je er al weer doorheen).

Het was dus een geweldige ervaring, maar twee dingen springen er bij mij nog extra bovenuit. De beklimming van de Grand Ballon was voor mij een hoogtepunt. Een feestje met ballonnen, noem ik het op Strava. Ik vond het daar echt schitterend. En, niet onbelangrijk bij het fietsen, ik had goede benen.

En over goede benen gesproken: mijn tweede hoogtepunt speelde een dag voor de Grand Ballon af. Via whatsapp kregen we te horen dat er een omleiding was met wat extra klimwerk. Dat extra klimwerk betrof de Adelsberg. Na de Adelsberg kwam de Lipple, en die laatste was de challenge van de dag. Ik had goede benen, dus wilde wel eens serieus aan een challenge meedoen. Ik ging die Lipple eens lekker aanvallen. Maar door de omleiding klopte er natuurlijk niets meer van het routestickertje (dat je op je frame kunt plakken, zie fotootje van zo’n sticker hieronder).

Anyway, de klim begint en ik ga enorm mijn best doen. En jongens, wat ging het lekker. Ik vloog! Boven aangekomen reed ik in één keer door, zo hop, de afdaling in. Normaliter wacht ik boven op de anderen, maar nu had ik echt even zin om door te gaan met vliegen. 

Beneden aangekomen wacht ik bij een stoffige houten bushalte. Na mij (ver, heel ver na mij, ha ha ha) arriveren mijn teamgenoten ook bij de bushalte. Dat was een geweldige klim en een evenzo geweldige afdaling. Het kan niet anders dan dat ik hoog in het klassement van deze challenge zal eindigen vandaag.

Maar dan zegt iemand opeens, wijzend op een oranje vlaggetje verderop langs de weg: "Hé, volgens mij begint de challenge daar pas."

Neeeee! Ik had een berg te vroeg gepiekt. Door de omleiding had ik niet door dat de kilometers op het routestickertje natuurlijk moesten ‘opschuiven’. Die Lipple heb ik vervolgens achterstevoren en ondersteboven opgereden.

Maar voor wat het waard is, ik stond op de Adelsberg die dag maar mooi in de top 15. Bewijs dat ik inderdaad prima had gereden, want normaliter sta ik zo rond plek 85.

En boven deze twee dingen springt daar dan nog iets bovenuit: wat hadden we een supergeweldig team. Team Gas Erop! 

Ik had ze geen van allen ooit eerder ontmoet, maar op geheel organische wijze zijn we een team geworden. Wat hebben we samen gelachen, gevloekt, afgezien, gelletjes gedeeld, kwaremontjes gedronken, gestruikeld over scheerlijnen, gebaald van de natte broeken, verhalen gedeeld over ons zitvlak.

Ja, die week fietsen heeft me goed gedaan. Het enige waar ik aan dacht was fietsen, slapen, eten, hoogtemeters en kilometers. En voor de rest heb ik me nergens mee bezig gehouden. 

Vooral niet met werk. 

Heerlijk. 

Ik denk dat ik volgend jaar weer ga.

Levensrondje

Op vrijdag 4 juni 2010 kwam Lauren om half vijf uit haar werk. Gelukkig wat vroeger dan normaal, want dan kon ik naar bed. Ik voelde me namelijk al de hele dag niet lekker, maar had de kinderen. En moest dus op blijven.

Vanaf dat moment ging het hard bergafwaarts met me. Ik kon geen eten en drinken meer binnen houden, had zware koortsaanvallen en kon eigenlijk niks meer.

Op maandag 7 juni besloot de huisarts dat ik naar het ziekenhuis moest en kwam ik op de IC van het Diakonessenhuis.

Allerlei onderzoeken brachten geen helderheid met wat er met me aan de hand was, maar mijn nieren werkte niet meer, mijn darmen waren danig van streek en ik had een longontsteking zo groot als Beijing op een smoggy dag. En ik was 11 kilo afgevallen in drie dagen.

Dat was het dan...ik ging langzaam uit…

Maar omdat ik op tijd in het ziekenhuis was en aan allerlei infusen gehangen werd, knapte ik gelukkig snel weer op en na zes weken was ik weer (redelijk) up-and-running. 

Wat ik nu precies heb gehad, zijn ze nooit achter gekomen.

Maar het zette me wel aan het denken. Ik moest mijn levensstijl drastisch wijzigen: niet meer roken en de alcoholinname liters minderen.

Dat ging me eigenlijk prima af, maar toch miste er nog iets: conditie. Als ik 10 seconden met de kinderen ging spelen, was ik al helemaal buiten adem. En dat was stom omdat ik vroeger altijd een prima conditie had. Ik hockeyde veel en later ging ik tennissen. Nee, met mijn conditie zat het wel goed. Maar sinds de geboorte van de kinderen ging ik steeds minder doen. Ik werd een luilak.

En toen was het 11 april 2011. Ik was er helemaal klaar mee. Ik moest wat gaan doen aan mijn conditie. Dus ik deed sportschoenen aan, pakte een shirtje en viste uit een la een oude wielerbroek.

Ik ga fietsen, zei ik tegen Lauren.

Ik liep de schuur in, pompte de bandjes van mijn oude Peugeot op, en vertrok. Strava had ik nog niet, maar wel Runkeeper. Die zette ik aan.

Het rondje dat ik toen fietste zie je hieronder. Ik noem het mijn Levensrondje.

Paar dagen later reed ik weer dit rondje. En een paar daarna weer. En nog een keer.

Ik zei tegen Lauren dat ik dit rondje voor de rest van mijn leven ging fietsen, zo heerlijk vond ik het.

Maar uit gekkigheid ben ik op een gegeven moment een rondje van 30 kilometer gaan rijden. Mijn commentaar bij dat rondje: “Nieuw rondje, tien km langer, tien km leuker”.

En toen ging het hard: ik kocht een ‘echte’ racefiets, klikpedalen, koersbroek met bretels.

Maar ook een hartslagmeter. En dat is wel aardig: aanvankelijk reed ik als een kip met rode kop door de polder. Hijgend en gesloopt kwam ik dan thuis. Toen ik die hartslagmeter had, en wat daarover had gelezen, ben ik rustiger gaan rijden. Dus geen rode kop meer bij thuiskomst, maar wel dezelfde tijd. Nou ja.

Nu is het 2018 en is mijn wielerverhalenrugzak behoorlijk gevuld: naar Zuid-Frankrijk gefietst, Ronde van Nederland gereden, Mont Ventoux beklommen.

Toch rijd ik elk jaar een paar keer dit rondje. Gewoon, om te beseffen hoe goed ik het heb.

Ondertussen heb ik van het rondje op Strava een segment gemaakt. Dus rijd dat rondje eens, en als je dan klaar bent, sta je zo ongeveer bij mijn huis. Kom dan gezellig een drankje drinken en vertel me jouw mooie, grappige, leuke, inspirerende of bizarre wielerverhaal.

Proost, op het goede leven

Ronde van Nederland

Beste vrienden,

Ik ga weer eens een tocht maken. Dit keer de Ronde van Nederland waarbij ik alle provincies aandoe.

In 7 dagen fiets ik 1047 kilometer op mijn racefiets. Ik begin in Utrecht (uiteraard) en rijd vervolgens door Noord-Holland, Flevoland, Noord-Holland, Friesland, Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Limburg, Noord-Brabant, Zeeland, Zuid-Holland en weer terug in Utrecht. Ik rijd ook nog een stukje door België en Duitsland.

Vorige keer op mijn tocht naar Zuid-Frankrijk maakte ik nog gebruik van twee fietstassen. Dit keer doe ik het anders: een Topeak Backloader is het geworden. Ik zal dus minder meenemen.

Mocht je zin hebben, fiets dan gezellig een stukje mee. Hieronder staat de exacte route. Ik zal elke dag tussen 8:30-9:00 uur vertrekken en mijn snelheid zal rond de 26km/u liggen.

De route:

15 juli - Etappe 1: Bilthoven – Den Oever

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4685847/racefietsroute/rvnl-etappe-1

16 juli - Etappe 2: Den Oever – Pieterburen

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4685849/racefietsroute/rvnl-etappe-2

17 juli - Etappe 3: Pieterburen – Schoonebeek

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4685851/racefietsroute/rvnl-etappe-3

18 juli - Etappe 4: Schoonebeek – Beek

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4685853/racefietsroute/rvnl-etappe-4

19 juli - Etappe 5: Beek – Valkenswaard

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4685856/racefietsroute/rvnl-etappe-5

20 juli - Etappe 6: Valkenswaard – Wemeldinge

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4685862/racefietsroute/rvnl-etappe-6

21 juli - Etappe 7: Wemeldinge – Bilthoven

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4685866/racefietsroute/rvnl-etappe-7

De Groene Weg naar de Middellandse Zee

De kogel is door kerk. Een tijdje al, eigenlijk. Sinds september vorig jaar.

Ik ga fietsen naar Uzés.

De 1200 kilometer lange route zal gaan over de zogeheten Groene Weg naar de Middellandse Zee en elke dag zal ik zo'n 120 kilometer rijden. Dus ja, ik zal er tien dagen over doen.

boekje 1 van de fietsroute

De voorbereidingen zijn in volle gang. Omdat ik geen speciale tourfiets heb, maar met mijn eigen racefiets wil gaan, moet die een beetje aangepast worden voor zo'n reis. Zo heb ik nieuwe 32-spaaks wielen. Nou ja, nieuw. De fietsenmaker heeft er een keertje Parijs-Roubaix mee gefietst. Stevig zat dus.

Lang heb ik te zitten wikken en wegen hoe ik mijn bagage mee zal nemen. Aanvankelijk dacht ik gewoon een rugzakje op te doen, maar dan heb ik wel heel weinig bij me. Toen kwam het idee van een fietskarretje. Kan je lekker veel in kwijt en je neemt het gemakkelijk mee. Maar ja, dat gewicht moet ik dan ook mee de berg op nemen.

En opeens zag ik op internet de oplossing: een bagagedrager. En niet zo maar een: een Thule pack 'n pedal. Dat is een bagagedrager die zonder schroeven aan je frame bevestigd kan worden en waar ongeveer 25 kilo aan gehangen kan worden. Perfect.

Thule Pack 'n Pedal

Dus de fiets was af. Fietstassen kopen. Natuurlijk neem ik Ortlieb: die zien er gewoon mooi uit. Want als fietser is het héél belangrijk dat alles er mooi uit ziet.

Dan de route. Gelukkig is die Groene Weg beschikbaar als GPS-bestand en heb ik aan de hand daarvan de route uitgestippeld. Dat was nog een heel gedoe, want Basecamp (Garmin software om fietsroutes mee te maken) was nogal eigenwijs en stuurde me soms de verkeerde kant op.
Iets anders waar ik met gps-route rekening moest houden: waar blijf ik slapen.

Longstoryshort: ik heb voor alle nachten een slaapplek geregeld met als leukste en gezelligste plek bij mijn vrienden Dick en Ria in Vauvillers. Voor de rest hotels en pensionnetjes.

Ik ga solo, maar zou het leuk vinden om jou tijdens mijn tocht tegen te komen. Dat kan op veel manieren:
1. Ergens langs de route juich je me toe, je geeft me een bidon en duwt me vijftig meter.
2. Je kalkt mijn naam op de weg. Ik zou gaan voor KRUYT, dat zijn maar vijf letters.
3. Je drinkt gezellig een kopje koffie (startplaats) of biertje (finish) met me.
4. De liefhebbers kunnen ook een etappe of een deel daarvan met me meefietsen.

Maar wat is nu de route? Komt-ie.

Dag 1 - donderdag 9 juli
Maastricht - Houffalize (120 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375368/fietsroute/dag-1-9-juli-2015.nl

Dag 2 - vrijdag 10 juli
Houffalize - Luxemburg-Zuid (119 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375377/fietsroute/dag-2-10-juli-2015.nl

Dag 3 - zaterdag 11 juli
Luxemburg-Zuid - Delme (113 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375391/fietsroute/dag-3-11-juli-2015.nl

Dag 4 - zondag 12 juli
Delme - Charmes (111 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375401/fietsroute/dag-4-12-juli-2015.nl

Dag 5 - maandag 13 juli
Charmes - Vauvillers (67 km) bij Dick en Ria
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375402/fietsroute/dag-5-13-juli-2015.nl

Dag 6 - dinsdag 14 juli
Vauvillers - Arc-et-Senans (133 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375412/fietsroute/dag-6-14-juli-2015.nl

Dag 7 - woensdag 15 juli
Arc-et-Senans - Pont D'Ain (146 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375418/fietsroute/dag-7-15-juli-2015.nl

Dag 8 - donderdag 16 juli
Pont D'Ain - Marnans (109 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375420/fietsroute/dag-8-16-juli-2015.nl

Dag 9 - vrijdag 17 juli
Marnans - Crest (95 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375433/fietsroute/dag-9-17-juli-2015.nl

Dag 10 - zaterdag 18 juli
Crest - Uzés (146 km)
http://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/3375434/fietsroute/dag-10-18-juli-2015.nl

Wil je meer weten over de route die ik fiets? Ga dan naar Europafietsers (Groene Weg) of naar Onbegrensd fietsen (Barcelona-route)

wordt vervolgd...

Schorsing

Er is al veel gezegd en geschreven over doping en de bijbehorende schorsing in de wielersport. En ook ik heb daar iets over te zeggen. Ik vind namelijk de wijze van en omvang van schorsen zoals dat nu gebeurt niet van deze tijd. Daar moet echt een verandering in komen. Ten eerste ligt de verantwoordelijkheid nu volledig bij de renner, terwijl de ploeg ook gestraft moet worden. Maar ook de straf voor de renner zelf moet anders worden.

Ik zal beginnen met de straf voor de renner. Nu is het zo dat een renner na zijn twee jaar schorsing direct weer op het hoogste niveau kan terugkeren. In de voorgaande zin zitten twee dingen die mij tegenstaan: twee jaar schorsing en terugkeren op het hooste niveau.
Waarom bestaat elke schorsing altijd uit twee jaar? Is elk doping-vergrijp even ernstig? Nee toch? Straffen dienen op maat te zijn, dus je moet kijken welk product gebruikt is en op welke wijze dat voordeel kan bieden. Aan de hand daarvan kan je dan een gepaste straf geven. nadat bepaald is wat de lengte van de straftijd moet zijn, komt degradatie. Degradatie? Ja.
Na zijn schorsing keert menig renner op het hoogste niveau terug in de World Tour. Maar waarom niet degraderen? Laat een dopingzondaar eerst maar weer eens een jaar rijden bij een continentale ploeg. En laat hem zich daar maar bewijzen. Natuurlijk, de lengte van de schorsing zal je wellicht dan korter willen maken; 18 maanden schorsing en een jaar continentaal. Oh, wacht. In het wielrennen is geen 'transferwindow' halverwege het seizoen. Nou, daar moet dan een oplossing voor gevonden worden.

Iets wat mij vreselijk tegen de borst stuit, is dat ploegen totaal geen verantwoording hoeven af te leggen voor het dopinggebruik van hun renners. Dat vind ik belachelijk. Alle rapporten en onderzoeken de laatste tijd hebben ondertussen uitgewezen dat er sprake is van een doping-cultuur in het wilerennen. Dus ploegen, met in de begeleiding vaak oud-wielrenners, weten van de hoed en de rand. Hoe bestaat het dan dat ploegen buiten schot blijven. Een ploeg moet gewoon net als een renner ook geschorst kunnen worden. Daarmee maak je de ploeg verantwoordelijk, maar ook renners voor elkaar.
Natuurlijk, twee jaar schorsing is te veel, maar een maand schorsing vind ik heel billijk.
En blijven renners van één ploeg betrapt worden op doping, dan moet je hun licentie afnemen of laten degraderen naar continentaal niveau. Zoiets bestaat volgens mij al, maar is nog veel te ondoorzichtig en veel te onduidelijk.

Samenvattend: maak straffen veel meer op maat, creëer de mogelijkheid van degradatie en maak ploegen medeverantwoordelijk.

Als laatste nog even dit. Stop met het testen van oude urinemonsters. Je wint de oorlog niet in het verleden en er zijn uiteindelijk alleen maar verliezers.

Auw!

Met dit mooie weer zit ik liever op de racefiets dan op de MTB. Vooral nu het weer mogelijk is om 's avonds te fietsen. Ik had op Mapsource al een mooi rondje uitgezocht en in de Garmin gestopt, toen ik bedacht dat mijn racefiets bij de fietsenmaker staat. En om nu mijn reservefiets helemaal weer te moeten optuigen en te fine-tunen, had ik geen zin in. Dan maar een fijn stukje MTB-en.
Want als racefietsen niet gaat, is MTB nog altijd een meer dan welkom alternatief!

Ik koos voor een zelfde route die ik een paar weken geleden gedaan had, namelijk langs de Biltsche Duinen en de Pan. Lekker heuveltje op en heuveltje af. De camera had ik meegenomen en gemonteerd op het stuur: ik zou weer wat spectaculaire beelden gaan maken ;-). Na wat door het Panbos gecrossd te hebben reed ik door naar de MTB-route Soesterberg.

Op een van de bankjes aldaar eet ik even een koekje en dwaal wat af met mijn gedachte. Ik ga rammen, bedenk ik. Ik ken de route, de kuiltjes, het zand, de obstakels. Ik heb controle over mijn fiets, heb nieuwe remmen.

Gaan met die banaan!

Ik doe mijn flashy zonnebril op en begin te rammen. Het gaat lekker. Het eerste deel kent wat kuilen, maar ik rijd er soepel overheen. Mijn snelheid neemt toe. De eerste nauwe zandgreppel neem ik geweldig net als de direct opvolgende bocht naar links. Ik hang lekker in de bochten en ga steeds sneller. Dit wordt een toptijd op Strava! Dan komt de tweede nauwe zandgreppel. Deze kent meer mul zand en is een stuk steiler.
Ik rijd er soepel door heen. Lichtjes het stuur vasthouden, achterop het zadel zitten, dan scheer je zo door het zand. Maar pas wel op voor die boom. Rembrandt, niet tegen die boom rijden! DIE BOOM!

MTB tochtje gemaakt

Vorige week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een fietscamera gekocht. Zomaar, voor de heb. Want mannen willen speledingetjes van techniek. Och, en het is een leuk apparaat. Mooie beelden in HD en het geluid is relatief ook wel okay. De mic zit aan de voorkant, dus ik had veel geruis en gesuis verwacht maar dat valt enorm mee. Vooral als je het geluid van het filmpje weglaat en er een gezellig muziek onder plakt, zoals ik in onderstaand filmpje heb gedaan.